Afscheid

Marco Borsato zegt: Afscheid nemen bestaat niet. Nou, echt wel!
Voor diegenen die nu denken: Joepie, ze stopt met deze column want echte columnisten beginnen zo altijd hun laatste stukje – helaas!
Afscheid dus.

Normale mensen vinden het gek dat een zeemansvrouw (ik ga er van uit dat ik niet de enige ben) blij is als hun zeeman eindelijk weg is. Ik bedoel dan weg als zijnde op reis en het vertrek achter de rug.
Vertrek, ik word er gek van! Wat een gedoe. Wat een stress. Wat een onrust. Wat een boodschappen. Wat een was.

De maand januari is voorbij. Gelukkig! Nog twee dagen en dan is manlief ook weer weg. Heerlijk! Enig nadeel: hij gaat maar voor 8 weken.
Puber had de kans om met school naar India te gaan en vertrok op 2 januari. Manlief moest de dag erna weg. Hoef, denk ik, niet te vertellen hoe mijn Oud & Nieuw was.

Nummer Twee en ik hadden bedacht dat als de helft weg was, wij ook wel weg konden. Dus hop, een weekendje Den Haag. Laatste weekend van januari was het Chinees Nieuwjaar en manlief besloot dat hij dan wel even naar huis kon vliegen. En als hij er toch was, waarom gaan we niet een weekend naar Winterberg? Ja joh, natuurlijk, ik graai de hele boel wel weer bij elkaar. Word er nu handig in.
Ondertussen zijn we een paar dagen terug en ligt alles weer schoon in de kast en hetgeen wat niet schoon is voor de wasmachine, want over twee dagen is er weer een vertrek.

Nu ik dit zo typ, bedenk ik hoe dat in de afgelopen jaren (ik noem lekker geen aantal om het spannend te houden) veranderd is. In het begin kwamen vrienden en familie een bakkie doen om hem gedag te zeggen. Zaten we ook echt op te wachten, niet dus!
Ik jankte m’n ogen uit m’n kop en had echt wel een week nodig om mijn draai weer te vinden. En nu? Hij vertrekt op een dag dat ik moet werken. We hebben een sleutel bij laten maken zodat hij de boel goed op slot kan doen. De schat belt als hij gaat boarden, ik wens hem een goeie reis, zeg dat ik van hem hou, de groeten en tot over 2 maanden!

Jan begint te lachen als ik vertel wat ik aan het typen ben. Kom op vrouw, nog een paar dagen dan heb je het kot weer voor jezelf. Dan is de asbak weer van tafel en kun je weer eten wat jij wilt. Want het puberspul zit toch te miepen ongeacht wat je op tafel zet. Dan hebben jij en de veestapel het bed weer terug.

Verlof…. Ik vind het heerlijk als hij er weer is. Maar soms vind ik het misschien nog heerlijker dat hij weer vertrekt.

Joke van den Dool