Contactbrief 264

Contactbrief 264                                                                                   oktober 2016

Beste zeevarenden en mensen thuis.

De zomer is voorbij, de scholen zijn weer begonnen en wij hebben het gewone werk weer opgepakt. Ook in de haven is de zomer weer voorbij en begint het weer drukker te worden met schepen die aanleggen. Hoewel ik al vele jaren schepen bezoek, valt het me altijd weer op in welk hoog tempo, nadat een schip heeft aangelegd, de verschillende diensten zoals marechaussee, douane of agentschap voorbij komen. En dan nog die andere bedrijven die iets komen leveren of ophalen. Ik heb geleerd om in de eerste uren nadat een schip binnen is, niet aan boord te gaan. Om de bemanning niet lastig te vallen met mijn bezoek. Nee, ik ga liever tijdens een rustiger moment, tijdens koffietijd of na werktijd, wanneer er ruimte is voor ontmoeting en gesprek. Ook dan heb ik nog wel eens het gevoel dat ik de nodige rust verstoor. Maar goed, daar krijg je een zesde zintuig voor en ook dat probeer ik te respecteren en besluit dan om op een ander moment terug te komen.

In mijn gesprekken met zeevarenden gaat het er vaak over, gebrek aan tijd, stress op het werk en hoe ga je op een goede manier om met je tijd. Natuurlijk is stress niet exclusief voor zeevarenden. Ook aan de wal kennen we dat. Van onze kinderen verwachten we dat ze het goed doen op school, vervolgens hopen we dat ze een goede baan krijgen, carrière maken.
En bij een succesvol leven behoort ook een gelukkig gezinsleven en een rijk sociaal leven. Voilà, genoeg reden om gestrest te raken wanneer je geen baan of partner kunt vinden of wanneer de kinderen toch niet zo succesvol blijken te zijn. We leggen ons nogal wat op.
Maar worden er door onze omgeving ook op afgerekend. Het standaard antwoord op de vraag hoe het met iemand gaat is geworden: druk, druk, druk. Alsof druk staat voor goed en succesvol en dat we daarmee onder de indruk moeten komen. We snellen maar voort door het leven en merken nauwelijks hoe het ene na het andere jaar voorbij gaan. Een bekend beeld lijkt me.

Maar soms staat ineens, als bij donderslag aan heldere hemel, de hele kermis stil.
Dan lijkt het ineens of we in een andere realiteit zijn beland. Meestal ten gevolge van een ramp, een nationale of een persoonlijke. Ineens worden we ons dan voor de volle 100% bewust van plaats en tijd. Want zeg nou zelf, ik weet nog precies waar ik was op 9 september 2001 toen de Twin Towers in New York omlaag kwamen of toen een jaar later Pim Fortuyn werd vermoord. Maar ook op momenten van grote vreugde lijken we het besef van tijd te verliezen. Zo herinner ik me ook nog precies de dag in 1988 dat Nederland het EK voetbal won. Ik keek de wedstrijd namelijk in Moskou samen met Russische vrienden.

Duidelijker is het bij een persoonlijke gebeurtenis. Onlangs sprak ik een vrouw in mijn parochie die net van de dokter te horen had gekregen dat ze ongeneeslijk ziek was.
Op zo’n moment staat letterlijk je wereld stil en beleef je de tijd op een hele andere manier.
Het doet me denken aan de woorden in psalm 90, vers vier: “Want duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren…” of zoals Petrus schrijft (2petrus3:8) : “…dat één dag bij de Heere is als duizend jaar en duizend jaar als één dag”.

Stel je voor: duizend jaren, een eeuwigheid voor de mens, zijn in de ogen van God als de dag van gisteren, de dag die we ons nog nauwelijks herinneren. Voor ons mensen is duizend jaar een eeuwigheid, wij leven immers slechts een klein deel ervan. Maar voor God, die eeuwig is, is het als een dag, een nietigheid. Tegelijkertijd is het omgekeerde ook waar, althans dat zegt Petrus. Soms is één dag voor God als duizend jaar. Want in die ene dag kan Hij het verschil maken, kan Hij ons leven een volledig andere wending geven. Denk maar aan de dag waarop we onze vrouw of man voor het eerst tegenkwamen, of de dag waarop we besloten een bepaalde opleiding te gaan volgen. Ter illustratie: enkele jaren geleden werd ik gebeld door een jonge man uit Moermansk die me vertelde dat hij in onze haven in ons zeemanshuis op bezoek was geweest. Tijdens die avond had hij met mij en enkele vrijwilligers gesproken over het volgen van je passie. We hadden proberen uit te leggen waarom we ons zeemanshuis waren begonnen en waarom alle vrijwilligers er onbetaald werkten, puur vanuit passie. Eenmaal thuis in Moermansk had hij zijn werk bij de Noordelijke vloot vaarwel gezegd en was gaan studeren. Hij wilde zijn passie volgen en geneest nu als arts zieken in een ziekenhuis in Sint Petersburg. Eén dag kan bepalend zijn.

Eén dag kan bepalend zijn. Het kan je leven tot een ramp maken, maar ook tot zegen zijn.
Een zegen voor jou en voor vele anderen. Immers, één dag was ook bepalend voor die vissers aan het meer van Galilea die een stem hoorden die hen riep en die ze na wilden volgen.
Die dag, tweeduizend jaar geleden, veranderde hun leven en dat van velen na hen. Misschien is het belangrijk dat ook wij in ons leven, in ons alledaagse bestaan er vaker bij stil staan dat vandaag die beslissende dag voor ons kan zijn, voor ons of voor een ander. Dat we vandaag iets kunnen doen, of juist niet doen, dat deze dag net zo belangrijk maakt als duizend jaar.
Om dat te bereiken moeten we leren met aandacht te leven, voor onszelf en voor de ander. Laten we hopen en bidden dat we geen ramp nodig hebben om ons tot stilstand te brengen.
Een gezegende tijd gewenst.

Sven Standhardt
Oktober 2016, Eemshaven