Contactbrief Pasen 2018

Contactbrief 270, Pasen 2018

“Hij is verrezen van de doden en nu gaat Hij u voor naar Galilea, daar zult gij Hem zien.”

Beste zeevarenden en familie,

In de afgelopen twintig jaar dat ik wekelijks in de Eemshaven mijn rondje doe, heb ik behoorlijk veel veranderingen voorbij zien komen. Kon ik vroeger nog gewoon met mijn auto het haventerrein oprijden door simpel even te zwaaien naar de mensen in de kantoren aan de kade, nu moet ik me melden, mijn naam noteren en aangeven wat ik kom doen. Bij verlaten van het haventerrein dezelfde procedure in omgekeerde volgorde. Ook aan boord wacht me dezelfde procedure aan het einde van de gangway. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik ooit op een militair schip dat materieel aan het laden was, zo door kon lopen tot in de messroom, waar de commandant me weliswaar vol verwondering vroeg hoe ik zo aan boord was gekomen, maar waar ik ook zo aan kon schuiven. Er zijn heel wat regels bij gekomen.

Maar er zijn nog meer veranderingen. In de samenstelling van bemanningen. Kwam je vroeger vaak een schip tegen met een bemanning uit één en hetzelfde land, nu is dat de grote uitzondering. Allerlei nationaliteiten lopen door elkaar. Enerzijds is dat een verrijking, anderzijds brengt dat ook weer specifieke problemen met zich mee. Aan boord is alles ook efficiënter geworden, ligtijden worden steeds korter, schepen groter, bemanningen kleiner.

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Of alle veranderingen ook verbeteringen zijn? Ik vraag het me af. Zo werd me vorig jaar gevraagd toen ik ergens aan boord wilde: Heeft u een helm? Ja, heb ik. Heeft u een fluorescerend hesje? Ja, heb ik ook. Heeft u stalen neuzen in uw schoenen? Ja. Heeft u een zwemvest? Waarop ik vroeg, gaan we varen dan? Soms kent ook mijn geduld een einde.

In mijn contacten met zeevarenden merk ik ook dat niet alle veranderingen altijd even gewaardeerd worden. Tijdens mijn scheepsbezoeken wordt er dan ook vaak geklaagd over de enorme papierwinkel, de regels waaraan voldaan moet worden, de werkdruk etc. Natuurlijk zijn we ons allemaal bewust van veiligheid en discipline, maar soms vraag je je af of we niet te ver gaan. Want dan loop je het risico dat de zin ervan af gaat, dat je geneigd bent om het bijltje erbij neer te gooien, al is het maar voor een halve dag. Echter daaraan toegeven is je gewonnen geven en persoonlijk gaat dat tegen mijn principes in. En ook menig zeevarende zal toegeven dat het werk mooi is, uitdagend en afwisselend. Maar daarom is het altijd wel van belang voor ogen te houden wat onze drijfveren zijn, waarom we de dingen doen die we willen doen. Met andere woorden, je moet jezelf blijven motiveren.

Met het feest van Pasen in aantocht stuit ik altijd weer op die wonderlijke woorden in het evangelie volgens Matheus. Op de dag van de opstanding komen de vrouwen naar het graf van Jezus Christus om Zijn lichaam te zalven. Plotseling is er dan een aardbeving en een engel daalt neer die tot de vrouwen zegt: “Jullie hoeven niet bang te zijn, ik weet dat jullie Jezus zoeken, de gekruisigde. Hij is niet hier. Hij is verrezen zoals Hij gezegd heeft: komt zien naar de plaats waar Hij gelegen heeft. Gaat nu terstond aan Zijn leerlingen zeggen: Hij is verrezen van de doden, en nu gaat Hij u voor naar Galilea; daar zult Gij Hem zien. Dat had ik u te zeggen.” (Math. 28)

Een wonderlijke passage. Ik kan me voorstellen hoe die vrouwen geschrokken zijn van die aardbeving en de verschijning van een engel. Vandaar dat ze ook gerust gesteld worden. Maar mijn vraag bij de woorden van de engel is: waarom moeten ze naar Galilea om Jezus te zien? Ze zijn immers in Jeruzalem en Galilea ligt op een afstand van twee dagen flink doorlopen. Kan Jezus niet aan hun verschijnen in Jeruzalem? Waarom Galilea? Het antwoord is heel simpel en tegelijkertijd heel veelzeggend. Galilea is de plek waar ze Jezus ooit voor het eerst hebben ontmoet, waar ze voor het eerst naar Zijn woorden hebben geluisterd en waar de vlam van hun geloof werd ontstoken. Het is de plek waar Jezus vandaan kwam, waar Hij zijn prediking begon. En juist daar zal Hij hen weerzien, om opnieuw die vurige vlam van het geloof, die misschien door alle gebeurtenissen rond Jezus’ arrestatie en dood was gedoofd, weer opnieuw aan te steken. Om ze weer datzelfde enthousiasme te geven, die energie die ze in het begin hadden gehad.

Pasen is het feest waarop we vieren dat Jezus uit de doden is opgestaan, het feest van de overwinning op de dood. Immers, deze ultieme vijand van de mens, is niet meer maar overwonnen. Maar je kunt dit pas vieren als je ook werkelijk bij het lege graf komt. Als je werkelijk tot het besef komt dat Hij niet meer in dat graf is, om dan vervolgens vol vrees en ongeloof op weg te naar de plek waar het allemaal ooit is begonnen. Want daar zullen de leerlingen Jezus wederom ontmoeten, naar die plek zal Hij hen voor gaan. Jezus wijst de weg, we hoeven niet zelf te navigeren, maar slechts te volgen.

Pasen is het feest van het nieuwe begin, van het leven. En of we nu in ons leven zijn aangekomen bij de donkerte en de diepte van het graf, of dit nu een crisis is of diepe depressie, er kan een moment komen dat ook wij inzien dat we weer op weg moeten, op weg naar ons Galilea. Naar dat moment dat we in vuur en vlam stonden en wisten wat we wilden. God gaat ons daarbij voor, omdat Hijzelf al eens die weg is gegaan.

Pasen is een vrolijk feest, waar ook eieren bij horen. Misschien niet direct een Christelijk symbool, maar wel van dat nieuwe begin.

Tot slot wil ik iedereen een fijne Pasen wensen, een behouden vaart en een goede reis op weg naar Galilea!

Pastor Sven Standhardt

Eemshaven