December, feestdagen en cadeaus – en een zeemansgezin.

Voor de meeste gezinnen horen de eerste drie bij elkaar. Voor ons natuurlijk ook wel maar dan anders. Sinterklaas deed ik nooit zo uitgebreid. Voor elk bloedje een zelfde bedrag (anders is ’t niet eerlijk) en een eigen jute zak vol met kleine cadeautjes met daarin uiteraard ook de pedagogisch verantwoorde sokken en pyjama’s. Gek genoeg kwam die ouwe altijd als wij net even naar de winkel waren om lekkere hapjes te halen voor de Sinterklaasavond. Kwamen we terug, huis op zijn kop, twee zakken met gedoetjes maar wel twee blije gezichtjes en een stel lachende buren, omdat zij lekker op de bank zaten en mij hadden opgezadeld met een een spoor van gedoe, pepernoten en meubelstukken die op zijn kop stonden. Want ja, de Pieten hadden in de haast alles omver gelopen.

Kerst, dat was wel meer een feest ondanks het feit dat de bloedjes een ontaarde moeder hebben, die gewoonweg – laat ik er maar niet omheen draaien – een gruwelijke hekel heeft aan kerst. De laatste jaren is manlief thuis met de kerst. Maar toen hij nog echt op zee zat deed ik toch mijn best om er iets van te maken. Stiekem verlang ik terug naar de jaren dat hij er niet was met deze dagen. Dan kon ik lekker doen en laten waar ik zin in had zonder verplichtingen. Wilden we heel de dag in pyjama, dan kon dat. Wilden we pannenkoeken als kerstdish, ook prima! De omgeving vond ons zo zielig, ze moesten eens weten! Helaas is manlief nog gekker op kerst dan de meiden. Terwijl ik dit schrijf is het begin november, en meneer heeft het al enkele malen per dag over de kerstboom en hoe leuk het allemaal wel niet is. Bofferd die ik ben!

Maar goed, de cadeau’s: met kerst krijgen de bloedjes altijd een ‘echt’ cadeau, iets moois wat ze heel graag willen. Wat ik dan weer wel leuk vind aan kerst zijn die zenuwachtige, glimmende oogjes als ze pakjes onder de kerstboom (of iets wat er op lijkt om dat groene mormel maar niet in de kamer te hoeven zetten) zien liggen. Wat zit er in, wanneer mogen we het openmaken? Is het breekbaar, mogen we rammelen en voelen wat er in zit?

Een zeemansgezin slingert natuurlijk het hele jaar met dure cadeau’s. Althans, dat denkt de buitenwereld. Zowel Jan als ik komen uit HET baggerdorp en vroeger kregen de kinderen in een verlof een nieuwe fiets, gingen ze op vakantie, kwam er een nieuwe auto, zagen de moeders er net even iets mooier uit en werden er allemaal leuke dingen gedaan. Het overige/normale volk snapte er niks van en keek vol afgunst naar deze verwennerij, zich niet realiserend wat er allemaal tegen over stond en eigenlijk nog steeds staat. Ik hoef jullie niet uit te leggen wat ik bedoel. Ze zien de mooie dingen maar niet de ‘ellendige’ dingen. Ik wilde dit nog aanvullen maar dat slaat bij jullie lezers natuurlijk helemaal nergens op dus ik bespaar het jullie.

Jaren geleden, bloedje nummer één was nog klein en bovengenoemde gewoonte haalde mijn moeder even fijntjes naar boven: want ja, die vaders strooiden maar met geld als ze thuis waren. Die kinderen werden dan ziekelijk verwend, er kon toch nooit iets van deze kinderen terecht komen op deze manier. Op mijn verbaasde reactie dat ik ook zo’n kind had, was haar droge reactie: dat is anders…..

Joke van den Dool