Espresso is gedoe

Direct als ik na mijn verlof op de brug kom weet ik dat er iets veranderd is. Maar wat dat is heb ik pas door als ik een kop koffie wil maken. Wáár is het koffiezetapparaat gebleven?

Die ouwe, vertrouwde filterkoffiemachine. Op de plek waar dat ding al die jaren heeft gestaan glimt een fonkelnieuw, volslagen onbekend apparaat mij tegemoet. Vol met knopjes en lichtjes. “Hoe vind je de nieuwe espressomachine?” vraagt Wiebe, de met verlofgaande kapitein, trots tijdens de commando-overdracht. “Heb ik speciaal aangevraagd! Zelfs Chinese koffie is met deze machine nog lekker!” jubelt hij.

Mijn antwoord klinkt een beetje zwakjes, zoiets als “Eh, is dat zo?” Als een enthousiaste machinist die een nieuwe separator demonstreert drukt Wiebe op een aantal knopjes. Het apparaat begint vervaarlijke geluiden te maken, als een ouwe man die luidruchtig en vooral langdurig zijn keel schraapt. Ik kijk vol verbazing toe, maar er gebeurt niets. Dan ineens komen er uit twee pijpjes donkerbruine straaltjes vocht. Gelukkig heeft Wiebe er een kopje onder gezet. “Kijk!” roept hij triomfantelijk, “koffie!”

Ik pak het kopje en ruik voorzichtig. Ja, ontegenzeggelijk koffie, maar waarom zit er een dun schuimkraagje op als bij een slechtgetapte Guinness? “Nóóit meer filters! Je gebruikt precíes de hoeveelheid koffie die je nodig hebt, geen halve potten koffie meer wegspoelen!” Het enthousiasme van Wiebe kent geen grenzen.

Nadat ik een nipje heb genomen van de behoorlijk sterke koffie (“… en met deze knop stel je de sterkte van je koffie in!”) gaat de demonstratie verder. “Kijk, druk op deze knop voor een espresso klein, deze voor een espresso groot en deze voor een gewone kop koffie. Hier vul je het water bij en hier de bonen. Dit klepje is voor oploskoffie. Je kan dit roostertje verwijderen om de oude koffie uit het apparaat halen.” Wiebe sloopt de halve voorkant van het apparaat en trekt er een verborgen bakje uit. In het bakje liggen bruine schijfjes die een beetje lijken als een gesneden … eh, nou ja, het zal wel koffiedik zijn. “O ja! Wel het lekbakje op tijd legen …”

Nadat ik de derde stuurman heb belast met het onderhoud voor het apparaat weet ik al na een week welke knop ik moet indrukken voor een goed bakje koffie. Toch heb ik mijn bedenkingen nadat ik de manual heb gelezen. Het apparaat dient na drie jaar grátis naar de fabrikant te worden teruggestuurd voor een grondige revisie. Een dokbeurt zeg maar. Juist dát zie ik nog niet gebeuren. Ik besluit dan ook mijn oude filterkoffiemachine nog maar even niet weg te doen.

Kees Wiersum