Filippijns hart

Hoewel niemand aan boord vaak het achterste van zijn tong laat zien hebben Aziaten de naam gesloten te zijn. Deze houding komt meestal voort vanuit de wens gezichtsverlies te mijden. Niet alleen degene die aan het woord is moet voor een mogelijke afgang behoed worden, maar ook degene met wie gepraat wordt. Eén van de nadelen van deze manier van met elkaar omgaan is dat het dan niet eenvoudig is om je hart te luchten.

Soms is de behoefte om van zich af te praten groter dan de angst voor (mogelijk) gezichtsverlies. Omdat dit zo weinig voorkomt gaat het vaak op een onhandige manier.

Bij mijn bezoeken aan boord geef ik mensen graag de gelegenheid om zaken van zich af te praten. Dit doe ik al meer dan 15 jaar. Het blijft nog altijd een fikse klus om de angst voor gezichtsverlies weg te nemen. De verhalen die mij worden toevertrouwd zijn vaak wel fascinerend.

Zo was het voor mij een bijzondere ervaring een gesprek te hebben met een Filippijnse leerling die zijn gedachten had geprobeerd te ordenen met een tekening. Hij vertelde dat hij  tegen zijn zin aan het varen was. De reden waarom hij naar zee was gegaan, was om te ontsnappen uit de armoede. Nu voer hij op een belabberd schip, was zijn vergoeding als leerling karig en had hij nog heel wat maanden voor de boeg, voordat hij weer naar huis ging.

Aan de hand van de tekening vertelde hij hoe hij zich stoorde aan de politieke situatie in zijn land. De corruptie viert er hoogtij, mensen worden gemanipuleerd en geweld wordt niet geschuwd. Hij had het idee dat deze situatie hem meer duidelijk was dan veel landgenoten. Hij was vast van plan iets aan de situatie te doen zodra hij daar genoeg kracht voor heeft en droomt al van het moment dat het zover is.

Toen ik de tekening kreeg te zien had ik aanvankelijk even het idee dat de jonge zeevarende doorverwezen zou moeten worden naar een psychiater die hem wat pillen zou voorschrijven om hem tot bedaren te brengen. Al snel kreeg ik echter het idee meer met iemand te maken te hebben die iets deed wat in Nederland en met name in het westelijke deel soms wat teveel gebeurt: eens lekker te keer gaan over wat je allemaal dwars zit.

Hopelijk kon niet alleen de zeevarende er na ons gesprek weer tegenaan, maar inspireert dit verhaal u om ook aan boord elkaar de ruimte te geven eens lekker onhandig uit te razen. Daar is toch helemaal niks mis mee?

Leon Rasser