Gevaarlijk

Mijn gedachten gaan nog best vaak naar de twee Urker vissers die eind vorig jaar verdronken toen ze boven Texel zonken met hun garnalenkotter. Slecht weer, windkracht vijf en donker. De boot is omgeslagen en alles moet heel snel gegaan zijn, want de mannen werden teruggevonden in de stuurhut. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn voor de achterblijvende families.
De kinderen zullen moeten opgroeien zonder de aanwezigheid en de kracht van hun vader. Ze hebben bovendien een moeder die rouwt om alles wat haar lief is en tegelijk de zorg en de opvoeding alleen zal moeten doen. Wat een totale ontwrichting van een gezin!

Als er een storm raast om het huis ben ik niet bang dat ons iets overkomt. We zitten veilig ingeklemd tussen de buren in ons rijtjeshuis. Maar ik heb de film “The perfect storm” twee keer gezien en dus maak ik me wel zorgen over de schepen op zee. De beelden van de wild slingerende visserskotter in deze rampenfilm; ik word er misselijk van.

Kapitein George Clooney neemt onacceptabele risico’s met zijn scheepje. Daarnaast hebben ze ook nog eens heel veel pech met van alles en nog wat. Uiteindelijk gaan ze met z’n allen jammerlijk ten onder. En is het janken geblazen bij een emotionele afscheidsceremonie die de nabestaanden houden. De lichamen zijn niet gevonden, dus gebruiken ze ingelijste foto’s van de mannen om toch afscheid te kunnen nemen.

“Je moet ook niet naar die film kijken! Er klopt niks van”, zegt mijn schoonvader, die vijftig jaar lang kottervisser van beroep was. Hij kan het dus weten. Maar ook hij heeft het nodige meegemaakt. Zo brandde op een nacht zijn kotter af. Urenlang probeerde de bemanning te blussen, maar tevergeefs. Uiteindelijk moesten ze op de Noordzee het schip verlaten. Iedereen werd gered, maar dat was voor het thuisfront pas na zeven uren duidelijk. De angst en de wanhoop die zijn vrouw voelde zal ze nooit meer vergeten, net als de intense opluchting toen ze hoorde dat haar man het had overleefd.

In een artikel in de Engelse krant The Guardian van 10 januari 2015 stelt auteur Rose George dat varen een van de gevaarlijkste beroepen is en de oceaan de gevaarlijkste werkplek. En dat er bij slecht weer meer ongelukken gebeuren. De diepzeevisserij kent veel slachtoffers, maar de scheepvaart in zijn totaliteit ook. Er worden verschillende oorzaken voor genoemd, zoals slechte schepen, te krappe bemanning, fatigue, maar ook allerlei soorten ongelukken. Verder valt er te lezen dat 60 procent van alle rampen in de scheepvaart uiteindelijk het gevolg zijn van fouten die gemaakt worden door de bemanning. Dat iemand bekaf is en het daar verkeerd aanpakt, komt het meeste voor.

Het schip waar ik wel eens kom omdat mijn man er werkt is bijna nieuw. Er is voldoende bemanning en iedereen krijgt op tijd zijn rust.
Heel geruststellend allemaal. Aan de binnenkant is het schip behangen met veiligheidswaarschuwingen, misschien dezelfde als bij jou aan boord. Het zijn er zoveel dat ik me kan voorstellen dat je ze als stemmen in je hoofd hoort. Net zoiets als de stem van je moeder die jaren na haar overlijden nog nagalmt, zo ziet ze nog kans je voor van alles en nog wat te waarschuwen.

“Gevaarlijk!
“Beperkt toegankelijk, ga hier niet naar binnen!”
“Alleen toegankelijk voor bevoegden!”
“Draag gehoorbescherming/ veiligheidskleding!”
“Als je iets aanzet dan moet je het ook weer uitdoen!”
“als je de deur opent moet je hem ook weer sluiten!”
“ Was nu je handen!” (En een uitleg over hoe je in 7 stappen je handen moet wassen!)

Deze opgeplakte waarschuwingen zijn enorm schreeuwerig vormgegeven in de hoop dat ze goed opvallen. Maar omdat het er zoveel zijn gebeurt dat niet. “Het zijn zo veel voorschriften” moppert mijn man, “dat je niet eens meer toekomt aan zelf logisch nadenken, en dat is pas gevaarlijk.”
“Veiligheid is jouw verantwoordelijkheid” “Own it”; wordt nog ergens met een vinger naar de lezer gewezen. En :“Werk veilig, thuis, veilig. Zo simpel als tot drie tellen.”

Beste lezers, pas alsjeblieft goed op jezelf en op elkaar. Rust goed uit en probeer de tijd te nemen om logisch na te denken. Zorg er voor dat je weer naar huis kunt, naar de mensen die je liefhebben en op je wachten. Je kunt niet worden gemist.

Groet,
@strid