Goede voornemens?

Wanneer ik begin december aankom op Schiphol, na een reis van bijna vijf maanden, staat daar in plaats van mijn vrouw een blozende jongeman te wachten, netjes in pak. Nadat ik met mijn trolley vol koffers de aankomsthal binnenkom houdt hij mij een microfoon onder de neus.

‘Kapitein, welkom terug in Nederland! Westland Dagblad, de gezond verstandkrant maar dan wat kleiner! Haha, mag ik u wat vragen?’
Enigszins verwonderd en overdonderd geef ik toestemming, hoewel ik nooit van dat dagblad gehoord heb. En ik begrijp niet hoe hij weet dat ik nu, vandaag, aankom. Maar het reportertje gaat direct los.

‘Wij hebben vernomen dat u al lang in de scheepvaart meegaat. Wat zijn de belangrijkste veranderingen het afgelopen jaar?’
Daar moet ik even over denken. Is het de – alweer – toegenomen regelgeving, de halsstarrige weigering van het kabinet met private beveiligers te varen op Nederlandse schepen, zijn het de duizenden vluchtelingen in de Middellandse zee die een soort van seizoensgebonden probleem vormen, is het dat Maersk haar schepen weer laat slopen op het strand van Alang, het faillissement van Hanjin misschien, de teloorgang van de offshore? Er is zoveel gebeurd!

‘Eh, ik denk dat een van de belangrijkste veranderingen de mogelijkheid is om volop van de NSR gebruik te maken dit jaar.’
Nu is het de beurt voor de reporter om mij niet-begrijpend aan te kijken.
‘De NSR, juist. Voor de duidelijkheid en voor onze lezers, waar staat NSR ook alweer voor?’
‘De Northern Sea Route, u weet wel, de route bovenlangs Siberië van Azië naar Europa.’
De reporter veert op, ‘O, natuurlijk, sorry voor mijn onwetendheid. Dat is natuurlijk goed nieuws voor de scheepvaart!’
‘Economisch gezien wel, denk ik. Het is alleen een beetje wrang dat, terwijl het milieu overal om ons heen ineenstort, reders de vlag uitsteken om een route te kunnen bevaren die ontstaan is juist door uitstoot van o.a. de scheepvaart.’

Nu moet ik toch gaan oppassen niet in een zinloze discussie terecht te komen. Maar het kwaad is al geschied.
‘Aaah’, zegt de reporter langgerekt, ‘u bent een greeny, een environmentalist! Maar u doet daar ook zelf aan mee. Misschien hebt u zelfs wel gebruik gemaakt van de NRC… eh NSR!’
Daar heeft hij een punt.
‘Ach, dat is waar, maar het probleem van uitstoot, vluchtelingen, monsterorkanen, vervuiling, illegale ivoorhandel én de noordelijke doorvaart, daar kan ik in mijn eentje niets aan doen.
Ik begin dus maar bij mijzelf.’

En zo is het eigenlijk met alle grote problemen in de wereld. Kan ik in mijn eentje iets doen tegen de burgeroorlog in Syrië? Nee, maar ik kan wel aan boord de vrede bewaren. Kan ik iets doen aan de verbleking en het afsterven van het Great Barrier Reef? Nee, niet in mijn eentje, maar ik kan er wel voor zorgen dat ons afval aan boord niet over de muur gaat. Kan ik iets doen tegen Trump die door machogedrag president tracht te worden? Ook al niet, wel kan ik aan boord proberen het goede voorbeeld te geven. Kan ik überhaupt iets doen tegen wat voor ellende in de wereld dan ook? Nee, maar misschien dat ik met dit stukje een heel kleine bijdrage lever.
Maar dat vertel ik de reporter allemaal niet.

‘Ha! Daar is mijn vrouw!’ en met een verontschuldiging laat ik de reporter staan.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Vredige kerst en gezellige jaarwisseling allemaal!

(De waarheid gebiedt mij te bekennen dat bovenstaand voorval nooit heeft plaats gevonden, maar het geeft mij wel een goede gelegenheid mijn verhaal te doen).

Kees Wiersum