Kerstfeest met Ayurvedische kruidenthee

Vorig jaar december kwam mijn man – volledig tegen de ongeschreven regels van de scheepvaartsector in – volkomen onverwacht thuis voor de kerstdagen. Mijn zoons en ik hadden ons juist voorgenomen om met z’n drieën dit feest door te brengen op de bank. We waren klaar voor het grote nietsdoen.

Op het allerlaatste moment werd opeens alles anders. De reden doet er niet toe, het was geen halszaak. En manlief kwam thuis met zijn rolkoffertje vol cadeaus, vieze was en een tasje vliegveldchocolade. De jongens waren door het dolle heen en gilden alles bij elkaar.
Zo’n onverwachte thuiskomst vlak voor de feestdagen beschouw ik persoonlijk als een van de beste verrassingen die er is, het zijn de krenten in de pap op onze echtelijke tafel.

Het was een fantastisch verlof, dat kan ik wel vertellen. Het ene feest na het andere hebben we uitbundig gevierd, totdat we doodmoe ons bed inrolden. Het huis stonk regelmatig tot aan de nok naar gourmet, geen enkele etherische olie in het brandertje bleek hiertegen opgewassen. De rode wijn vloeide rijkelijk bij iedere gelegenheid. Ik ben nog tijden bezig geweest met het inplannen van balansdagen in mijn voedselprogramma.

Maar dit jaar zijn het dus mijn jongens en ik. De zeeman is er niet bij. Nee, echt niet. Ook niet “op – het – allerlaatste moment – toch – wel”. Ik weet dat nu heel zeker, omdat de “tegenpool” van mijn man deze feestdagen thuis mag vieren.  Dat deze man aan de beurt is snap ik. Maar ik weiger om het “zogenaamd” niet erg te vinden. Ik ga dus ook niet met zo’n hoge stem roepen om vooral mezelf ervan te overtuigen dat het zo is: “Oh ja hoor, komt helemaal goed joh! Eigenlijk is het maar beter zo!”.

Sommige mensen helpt deze houding enorm. Mij niet, ik krijg het er niet uit. Ik baal namelijk uitgebreid en urenlang. Ik hoef niet te hopen op volgend jaar, want het kan me niet schelen wat er dan gebeurt. Ik sleep mezelf door de eerste dag heen en vraag me vertwijfeld af hoe ik in hemelsnaam de draad weer ga oppakken deze komende weken en hoe ik de zorg voor de jongens in mijn eentje ga klaarspelen.

En toch. Na die eerste jankdag blijkt dat het iedere keer weer lukt. Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar de doos tissues kan weer in de la. Ik hoef niet te worden opgenomen in een inrichting en de kinderen hoeven dus ook niet uit huis te worden geplaatst.

Op dag twee sta ik broccoli te koken voor de jongens. Ik zorg ervoor dat iedereen weer een schone onderbroek heeft, overhoor Franse woordjes bij de oudste (godzijdank dat hij niet met wiskunde aan komt zetten) en ga met de jongste naar zwemles. We eten op tijd, volgens schema én de schijf van vijf! Ik geef mezelf een schouderklop en koop tegelijk een nieuwe lippenstift. Gewoon. Omdat het kan.

Mijn zoons en ik gaan de feestdagen doorbrengen in slobbertruien en joggingbroeken. Met potten Ayurvedische kruidenthee voor mijn balansdagen maar ook de afstandsbediening van de televisie, zakken chips en heel veel spekjes.

Om  niet uit de ouderlijke macht te worden geplaatst geef ik ze ook nog een dagelijks stukje fruit en misschien ga ik groenten voor ze koken. Verder kan ik alleen maar hopen op niet al teveel grimmigheden in onze huiskamer.

Buiten zal het wel permanent  pijpenstelen regenen, dus de regenlaarzen kunnen bij de voordeur worden gezet. Het komt vast helemaal goed, zo zonder onze gangmaker. Gewoon. Omdat het moet.

Ik wens jullie allen hele goede feestdagen toe. Alle goeds in het nieuwe jaar en een behouden vaart!

Astrid Feitsema