Meditatie – Nieuw leven in een kraaiennest

Gelukkig staat de airco aan op de brug van de kleine cutterzuiger. Want buiten kruipt in Dubai de thermometer alweer richting de 40^o. Ineens zit hij daar: een zwarte kraai op de reling, druk te gebaren met zijn snavel. Een vaste gast, zo wordt mij verteld door de bemanning. Zijn partner zit op het nest bovenop de bok van de zuiger. Ik kijk naar voren in de hoogte – en ja hoor. Bovenop de stangen van de bok is duidelijk een nest te zien, met wat kleine kopjes er boven uit. Ineens begrijp ik waarom op een schip het kraaiennest die naam heeft gekregen. Maar die kraai op de brug, waarom zit die zo heen en weer te springen? Ik hoor dat ze iedere dag na het eten wat restanten voor hem klaar zetten plus een kom water erbij. Maar soms wordt ‘ie wel eens wat ongeduldig.

Een prachtig gezicht, zo’n gewone vogel midden tussen de machinerie, die draait om kilowatts en kuubs. De skyline van Dubai is indrukwekkend, maar daar heeft deze vogel geen boodschap aan. Die is druk aan het werk voor zijn nest. Wonderlijk hoe zo’n beestje zich thuis kan voelen op een baggerbak. Maar hij voelt natuurlijk dat de bemanningsleden geen bedreiging vormen. Integendeel, die zorgen goed voor het kraaienpaar.

Wat voor de kraai geldt, geldt in feite natuurlijk voor iedereen aan boord. Want een schip is een soort van tweede thuis. Als je je niet thuis kunt voelen aan boord, houd je het niet lang vol. Goed eten speelt daarbij een belangrijke rol. En een beetje redelijke hut. Maar, zo hoor ik altijd weer, het belangrijkste voor een goede sfeer zijn je collega’s. De mensen met wie je samen werkt en leeft. Als je het daar een beetje mee kunt vinden, wordt het leven ver van huis een stuk dragelijker. Dan kan er op baggerschepen met vaste ploegen zelfs een sfeer van vertrouwdheid ontstaan, waarin bijna niets voor elkaar verzwegen wordt.

Ik moet denken aan een regel uit een oud lied uit de Bijbel, psalm 104, over vogels die in de hoogte hun nesten bouwen. Dit lied kijkt naar de wereld als één grote samenhang, waarin God alles een eigen plaats geeft. De lucht, het water en het land zorgen ervoor dat alles kan groeien en ademen. Zelfs in de bergen wonen dieren. De wereld is een groot spectaculair schouwspel. De dichter van het lied is dankbaar dat hij leeft en van dit alles kan genieten. Als hij om zich heen kijkt, heeft hij het gevoel dat God er voor alles zorgt. “Door Uw adem komt alles tot leven. U maakt de hele aarde nieuw.”

Nieuw leven in een kraaiennest; ik zie de kraaienouders voor hun jongen zorgen. En mensen aan boord zorgen voor die kraaien. Daar draait het toch juist om in de schepping: zorg voor elkaar. We zijn elkaars medeschepselen. Baggeraars zijn voortdurend in de weer op de grens van water en land. Voor hen gaat het proces van de schepping door. Er wordt nieuw land gemaakt en waterwegen, zodat alles in beweging kan blijven.

Een maand later spreek ik de hoofdschipper en HWTK in Nederland op een vlootmanagersdag. Ik vraag hoe het met de vogels is. Het gaat prima, vertellen ze. Maar ze zien ze nu wat minder vaak. Want de jonkies zijn uitgevlogen. Volgend jaar zal de cutterzuiger er niet meer liggen. Maar dan zullen de kraaien ongetwijfeld wel een ander schip vinden om een nest te bouwen. Het leven gaat door.

Stefan Francke