Pasen in Oman

Wie wel eens in een woestijn is geweest, weet dat het er doods uit kan zien. Zand en rots, nog meer zand en rots – met een alles verzengende zon daarboven. Hier kan haast niets groeien of overleven. Je hoort ook geen enkel geluid. Het is er doodstil.
Toch zijn Nederlandse baggeraars vaak aan het werk in de woestijn. Zij kunnen als geen ander daar leven brengen. Ik ben op bezoek in golfstaat Oman en zie hoe er een complete haven wordt gegraven en een toegangskanaal wordt gebaggerd. Een nieuwe haven betekent werk – en werk trekt mensen aan. In deze stille hoek zie je een stad oprijzen en worden er straks kinderen geboren.

Eerst bezoek ik de bemanningen van verschillende schepen op het project. Overal mag ik aan boord een korte paasviering houden. Van een aantal kleine units komen bemanningsleden hiervoor naar de grote cutterzuiger die het hart van het werk vormt. Maar de laatste viering vindt plaats aan de wal. Een aantal Filippijnen op het projectkantoor heeft aangegeven om samen te willen komen. We hebben net een ruimte gepland voor de bijeenkomst, als van verschillende kanten een beetje verontwaardigd wordt gevraagd of alleen Filippijnen welkom zijn. Natuurlijk niet! Iedereen kan erbij zijn. Dus verhuizen we naar een grotere ruimte op de projectsite: het veiligheidsinstructielokaal. Dat heeft wel wat – in dit lokaal is immers al veel nagedacht over de dood.

Zo verzamelen zich op de avond voor Pasen Filippino’s, Indiërs, Nederlanders, Omani en vertegenwoordigers van nog een paar nationaliteiten. We zingen liederen in verschillende talen. Ik vertel een verhaal over een landhuis dat iemand na jarenlang sparen en hard werken had gekocht. Het zag er schitterend uit, alleen was er in de enorme woonkamer een lelijke scheur zichtbaar in de prachtig gestucte wand. Bij de rondleiding voor zijn vrienden ging vrijwel alle aandacht daar naar toe. Het mooie van het huis was er helemaal af. Totdat één van zijn vrienden – een kunstenaar – kwasten en verf tevoorschijn haalde. Hij begon om de scheur heen te schilderen, een boom met takken. De eigenaar van het huis had meer kunstenaarsvrienden en bij een volgend bezoek schilderde iemand om de boom heen.

In de daarop volgende periode werd de hele muur gevuld tot één groot kunstwerk. Het huis is daardoor beroemd geworden en het schijnt dat je het zelfs kunt bezichtigen. In dit verhaal – zo vervolg ik – overwint de scheppingskracht van de kunstenaar de beschadiging van het huis. Met Pasen vieren we hoe Gods scheppingskracht een nieuw begin wil maken in onze beschadigde wereld. Soms kun je iets daarvan ook ervaren in je eigen leven. Pasen vertelt ons: als mens kun je altijd opnieuw beginnen.

Normaal heb ik niet zoveel met alle commerciële gedoe rondom Pasen. Maar in Oman ben ik heel blij met de door de projectleiding geschonken grote chocolade paaseieren. Ze zorgen voor een feestelijke afsluiting van de dienst. Wanneer we het veiligheidslokaal verlaten, zijn onze vrolijke stemmen te horen in de verzengende hitte van de woestijn om ons heen.

Stefan Francke