Stralen van liefde

Als koopvaardijpredikant bezoek ik voornamelijk mensen die jong en gezond zijn. Om aan boord te mogen werken wordt iedereen namelijk eerst medisch gekeurd. En als de kinderen klaar zijn met studeren en het huis is afbetaald is een eenvoudig baantje aan de wal genoeg om van te leven.

Een uitzondering hierop vormde een aimabele Filipijnse kok. Door zijn hoge leeftijd kon hij het zware werk als de etensvoorraad inruimen zelf niet meer doen. De matrozen hielpen hem echter. Dit deden ze met een lach op hun gezicht.

Toen ik hem zei dat me dit opviel, begon hij te vertellen over zijn gehandicapte zoon die zorg nodig heeft. Hij werkte nog altijd omdat die niet wordt vergoed door de verzekering. Klagen deed hij niet. Hij sprak, met een glans in zijn ogen, juist over de vreugde die de jongen in zijn gezin gaf. Zijn liefde voor hem gaf hem ook de kracht om steeds weer negen maanden van huis te gaan.

Ongeveer elke 2 maanden kwam het schip in Amsterdam. Als ik maar even de kans had, ging ik er langs. Zeker toen de kok eenmaal doorhad dat ik gek ben op vers gebakken broodjes bij de koffie.

Op een dag vernam ik dat zijn schip was vergaan. Een deel van de bemanning had de ramp overleefd maar ik kon er maar niet achter komen of de kok erbij was.

Op een zusterschip trof ik twee mensen die met hem gevaren hadden. Zij wisten ook niet hoe het met hem was. Op mijn vraag of ze zich ook zorgen maakten antwoordden ze dat dit meeviel. Ik moest namelijk weten dat ze christen zijn. Het klonk als iets tussen een geruststelling en opluchting in. Zij waren ervan overtuigd dat altijd wel iemand moeder en zoon zou helpen.

Plotseling herinnerde ik me de glans in de ogen van de kok en besefte ik dat deze stralen van liefde nog altijd effect moeten hebben op tal van mensen. Of hij nou nog leeft of niet.

Leon Rasser