Verstekelingen

Na lange tijd in Kaapstad te hebben doorgebracht is het tijd weer te vertrekken. De oceaan lonkt en het is nog een hele reis naar Australië. Het valt niet mee de routine aan de wal weer te verruilen voor het zeeleven. Komende weken geen Tafelberg meer als vast uitzicht maar een eindeloze donkerblauwe vlakte met zo af en toe een albatros als hoogtepunt van de dag.

‘Ik heb de ‘stowaway search’ besteld voor morgenochtend’, laat de scheepsagent weten.
Zuid-Afrika mag dan een schitterend land zijn, sommige inwoners willen maar één ding: zo snel mogelijk hier vandaan en elders een nieuw leven opbouwen. Eén van de manieren waarop die arme sloebers dat proberen is door zich te verstoppen op een schip. Verstekelingen zijn altijd nog een probleem, ondanks ISPS-dichtgetimmerde havens, gangway-wachten en legers van security-personeel.

Het zoeken naar verstekelingen doen we niet zelf: een gespecialiseerd bedrijf wordt ingehuurd en met behulp van speurhonden wordt elke ruimte waar iemand zich mogelijkerwijs kan verstoppen doorzocht, of beter gezegd, doorsnuffeld.

Bij speurhonden denk ik direct aan wild aan hun riem rukkende Duitse herders met blikkerende tanden, gereed om iedere onverlaat die niets aan boord heeft te zoeken naar de keel te vliegen.
Het valt daarom een beetje tegen; drie mannen in overalls stappen aan boord. Een van hen draagt een morsig hondje, zo te zien een Jack Russell. Het heeft een tuigje om met daaraan een handvat. Het teefje heeft een gelaten blik; het is kennelijk lang geleden dat het als jonge, enthousiaste speurhond niet kon wáchten om verstopte verstekelingen te zoeken.

De man zet het hondje neer op het brugdek. Je ziet haar denken: ‘Ja hoor! Wát een groot schip… ik ben maar alleen!’ Met wat dwingende woorden van het baasje zet het hondje zich in beweging. Routineus gaat het beestje de hele brug over. ‘Niets! Gaan we nu weer naar huis?’ Verwachtingsvol kijkt het hondje naar de baas, maar die heeft andere plannen. ‘Naar beneden!’ De speurhond piept angstig. Trapvrees… Aan het handvat tilt de baas de hond de trap af.

Zo gaat het de hele accommodatie door, het hondje en de drie mannen die mij een beetje lafjes meedelen liever bij elkaar te blijven. Bang natuurlijk dat ze plotseling overweldigd worden door hordes verstekelingen…

In het klaslokaal van dit opleidingsschip gekomen rent de speurhond langs de bureautjes en verdwijnt ze uit zicht. Het duurt verdacht lang voordat ze weer tevoorschijn komt. Met schuldige blik kijkt het diertje naar ons op. ‘Sorry, ik moest ook zó nodig…’ onder een van de bureaus ligt, verstopt als een verstekeling, een keurige drol.