Vis, kwik en vuurwapens

Private beveiligers zijn korte termijn oplossing

Schepen met een Nederlandse vlag mogen met vuurwapens beschermd worden op commerciële basis. Dit lijkt op dit moment van schrijven in de Tweede Kamer te zijn besloten en geldt voor de wateren bij Somalië. Sommige politici suggereren dat daarmee alle problemen zijn opgelost. Zeevarenden wijzen er echter op, dat piraterij echt niet alleen in de buurt van dit Afrikaanse land voorkomt. Er zijn namelijk ook andere gebieden waar kapers actief zijn. Dit is altijd zo geweest. Of zij gebruik maken van de kennis in ervaring die in Somalië is opgedaan, weten waarschijnlijk alleen zij zelf. Wel is het zaak om te leren hoe het juist bij Somalië zo gigantisch uit de hand kon lopen. Alleen al vanwege de vraag hoelang reders en regeringen geld willen uitgeven aan beveiliging. Politici lijken niet te beseffen dat schepen jarenlang probleemloos langs Somalië hebben gevaren.

Bij het nadenken over de ‘Somalische toestanden’ wordt door sommigen de aanwezigheid van grote visserijschepen genoemd. Deze, met name uit Spanje afkomstige, vloot vangt zoveel vis weg dat er voor de Somalische vissers niets overblijft. Het geld dat de Spanjaarden voor de visvergunning betalen, komt door slecht Somalisch bestuur ook niet (als compensatie) terecht bij de Afrikaanse vissers.

Verder is het probleem van de piraterij in de hand gewerkt door het toestaan van het dumpen van kwik in de oceaan. Toen daarbij iets fout ging, kwam het terecht in de Somalische kustwateren. Een grote vissterfte was het gevolg. De vissers besloten daarom een eigen kustwacht op te richten. Dit mede omdat zij wisten, dat er behalve kwik ook kernafval in de oceaan wordt gedumpt.

Binnen enkele jaren was deze burgerwacht veranderd in een groep die zich bezig hield met het kapen van schepen. Het bleek daarbij eenvoudig om wapens aan te schaffen. Het kapen leverde in korte tijd zoveel geld op, dat misdadigers van het ergste soort binnen korte tijd een vrijwel onuitroeibare organisatie hebben kunnen neerzetten.

Wat betreft de ramp met het kwik is iedereen het er over eens, dat dit nooit had mogen gebeuren. Bij het gebrek aan vis voor iedereen wordt elke keer de Noordzee in de Tweede Wereldoorlog genoemd. Toen kon daar zo’n beetje 5 jaar niet gevist worden. Dit had tot gevolg dat de visstand enorm toenam. Daarna bloeide de visserij als nooit tevoren. Met deze ervaring blijkt het eenvoudig om uit te rekenen, dat zowel voor Afrikaanse vissers als die voor Chinese, Russische en Europese veel meer geld te verdienen valt door een paar jaar niet te vissen.

Milieuorganisaties roepen dan ook hartstochtelijk op om minder te vissen. Fanatici beschouwen daarbij de piraterij zelfs als een probleem dat de ‘Westerse wereld’ aan zichzelf te danken heeft.
Hoewel dit misschien wat overdreven is, kan het geen kwaad om na te denken over de economische situatie langs de kusten van koopvaardijroutes. Dat zou zo maar eens goedkopere en inspirerender ideeën kunnen opleveren dan varen met particuliere bewakers aan boord. Wie weet kan met het uitgespaarde geld de vissersvloot 5 jaar stil worden gelegd. Al is het maar opdat het piratenprobleem zich niet verder uitbreidt. Een schone taak voor de politici!

Leon Rasser