Zeevrouwen – Sekse moet niet uitmaken

Het is makkelijk om cynisch te doen over de International Maritime Organization. Zeker nu dit jaar het thema “gender equality” is. Zelf vind ik de vraag of er zich veel “zeevrouwen” onder de zeelui bevinden een interessante. In de zestien jaar dat ik zeemansvrouw ben en talloze malen mee mocht varen, heb ik nog maar één keer meegemaakt dat er aan boord een vrouw werkzaam was. Dat vond ik speciaal én erg gezellig bovendien. Zodra ik hoorde dat er een leuke zeevrouw aan boord was, verheugde ik me erop. Na een 20 uur durende busreis naar Spanje stapte ik aan boord. Het zou een superreis worden. Met wat tussenstops zouden we naar Venezuela, Colombia en Panama varen. Mooier kan toch niet?

Helaas was mijn vaartochtje van korte duur; vijf dagen i.p.v. de geplande 2 maanden. Mijn eigen zeeman kreeg een infectie met een vleesetende bacterie op zijn arm. Hij belandde in het ziekenhuis. Het schip was klaar om te vertrekken en ik had een half uur om onze spullen in te pakken. Het was niet alleen stressen vanwege de korte tijd, maar ook vanwege toch wat paniek om hem. Dat trosje bacteriën had zich binnen no time een gapend gat gegeten. Gelukkig was er nu dus de praktische zeevrouw die mij geruststelde, mij hielp inpakken, een knuffel gaf en mij in de taxi zette.

Terugdenkend aan die dagen aan boord hoor ik weer haar vermakelijke anekdotes. Zie ik weer voor me hoe zij iedere ochtend haar team voorbereidde op een nieuwe werkdag. Ze zag dat iemand nieuwe schoenen had, ze merkte het op als iemand zijn haar had geknipt, ze voelde dat iemand een rotnacht had gehad en hield daar dan rekening mee. Ze complimenteerde iemand die zijn werk goed gedaan had en gaf aanwijzingen als het niet goed ging.

De kilo pepernoten die ik op haar verzoek had meegenomen, zou ze verdelen in de schoenen van de crew. Ze zou een feestje organiseren met kerst en oud en nieuw. Het zijn van die dingen waar mensen blij van worden. De sfeer aan boord was in ieder geval gemoedelijk gezellig.

Wanneer er een zeevrouw aan boord is die niet geheel aan de verwachtingen voldoet wordt er al snel geroepen: ik wil nooit meer een vrouw aan boord! Hoe oneerlijk is dat? Als een zeeman dezelfde minpunten heeft wordt er nooit gezegd dat er geen mannen meer aan boord mogen. Net als bij zeemannen heb je toch ook onder zeevrouwen oelewappers, haaibaaien, driftkikkers en druiloren? Dat heeft niets met sekse te maken.

Het zou eigenlijk niet interessant moeten zijn of er een zeeman of zeevrouw aan boord is. Wat telt, is je persoonlijkheid. Iedereen wil immers een team waar je op kunt bouwen. Waar je mee kunt werken, lachen en waar je je veilig voelt. Meer dan eens is aangetoond dat dat soort teams uit mannen EN vrouwen bestaan.

Gelukkig zijn er meestal crewleden die elkaar respecteren; mannen die dezelfde kwaliteiten hebben zoals deze vrouw heb ik gelukkig ook ontmoet. En dat merk je, het teamgevoel en het werkplezier stijgen dan aanzienlijk.

De gesprekken die ik als zeemansvrouw aan boord heb, zijn altijd bijzonder. Het gaat over persoonlijke dingen die vaak niet worden verteld aan collega’s. Over heimwee, over zorgen om thuis, over schoolkeuzes. Ik krijg foto’s te zien van de kinderen waar ze zo trots op zijn. Er worden vertrouwelijke dingen besproken. Dan voel ik me vereerd en dankbaar dat dit met mij gedeeld wordt.

Nu ik een drukker werkleven heb zit het meevaren er voorlopig niet in. Toch hoop ik het weer mee te maken. Mij maakt het niet uit wie de crewleden zijn. Mannen of vrouwen. Ik voel me altijd welkom.

Gaby Niesthoven